NFM Orkiestra Leopoldinum i filmowy ślad


Jeden z utworów, który melomani usłyszą w sobotę w NFM, zabrzmiał w filmie „Pluton” Olivera Stone'a.
Nie przypadkiem koncert zostanie zagrany pod tytułem „Pieśń nocy”, bo serenada powinna być wykonywana o tej porze, a w programie znalazła się Serenada na smyczki Piotra Czajkowskiego.
W pierwszej części koncertu melomani usłyszą dzieła stworzone za oceanem. „Samuel Barber napisał wiele wspaniałych dzieł instrumentalnych, ale dla mnie jego najlepsza muzyka, podobnie jak w przypadku Weilla, Coplanda i Bernsteina, powstała dla teatru. Opera Vanessa była jedną z pierwszych oper, jakimi kiedykolwiek dyrygowałem, i pozostaje jednym z moich ulubionych utworów. Adagio na smyczki (1936), jak dotąd najbardziej uwielbiany przez publiczność utwór Barbera, budzi niezamierzone skojarzenia dramatyczne ze względu na jego wykorzystanie w wielu popularnych filmach hollywoodzkich, z których najbardziej znany to Pluton” – pisze w programie Joseph Swensen.
Balet Appalachian Spring Aaron Copland stworzył we współpracy ze znakomitą amerykańską choreografką Marthą Graham. „Pod pewnymi względami Appalachian Spring podąża śladami VI Symfonii F-dur „Pastoralnej” Ludwiga van Beethovena” – pisze Swensen. Tych śladów warto poszukać, skoro właśnie cały świat obchodzi 250. urodziny Beethovena. NFM Orkiestra Leopoldinum niedawno świętowała 40-lecie istnienia, tym bardziej warto posłuchać tych znakomitych, doświadczonych muzyków. 
Waldemar Żarów zagra na klarnecie, jest wielokrotnie nagradzanym 
pierwszym klarnecistą w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie.
Niestety, z powodu kłopotów ze zdrowiem został odwołany udział w sobotnim koncercie Anne Sofie von Otter, sławnej śpiewaczki. Zmieniony został także program wydarzenia.
Koncert „Dwie siostry” zacznie się 11 stycznia o godzinie 18 w NFM. W programie: S. Barber Adagio na smyczki, L. Bernstein Sonata na klarnet i fortepian (aranż. na orkiestrę S. Ramin), A. Copland Appalachian Spring – suita, P. Czajkowski Serenada na smyczki C-dur op. 48.
Małgorzata Matuszewska
Fot. Sławek Przerwa/NFM

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne...
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr...
Czytaj więcej

Mistrzostwo na dwie bure postaci i nienarzucający się głos

Obraz
Jak w teatrze dla najmłodszych realizować lub choćby zbliżyć się do bardzo poważnej koncepcji Jerzego Grotowskiego „ku teatrowi ubogiemu”? Bardzo pięknie zrobili to twórcy przedstawienia „Kulawa Kaczka i ślepa Kura”, przeznaczonego dla dzieci w wieku 5+. Trudno wymagać, żeby – jak wymaga tego koncepcja – nie było podziału na przestrzenie: sceniczną i widownię, ale Scena Kameralna została rzeczywiście pozbawiona wszystkiego, co zbędne. Twórcy słusznie zdali się na własną kreatywność i pracę oraz na wyobraźnię dzieci. Ta ostatnia nie ma przecież granic, nie potrzebuje nieskończonej ilości pozłoty, jaskrawych kolorów, setek rekwizytów, tylko twórczego wsparcia dorosłych. Oczywiście, nie mam nic przeciwko wielkim i barwnym przedstawieniom, ale bardzo cenię te małe i bure. Bo w burości kryje się wiele szczegółów i barw. Na scenie przyciągają uwagę: kulawa Kaczka (Marta Kwiek), ślepa Kura (Anna Makowska-Kowalczyk) i pozbawione zbędnych ozdobników drzewo. Kaczki i Kury nie odziano w pióra, t...
Czytaj więcej