Zapowiada się muzyczny piękny nowy rok


Dobór repertuaru, perfekcja wykonania, wyraziste osobowości i piękna muzyka to atuty noworocznej gali w Narodowym Forum Muzyki. NFM wspaniale zaczęło nowy rok. 
Niedzielny wieczór wypełniły m.in. arie Mozarta (Porgi amor z Wesela Figara, Fin ch’han dal vino – z opery Don Giovanni), Verdiego (Tacea la notte placida – z Trubadura), Donizettiego (Bella siccome un angelo z opery Don Pasquale oraz niezwykle efektowny, kończący koncert duet Pronta io son! z tej samej opery). 
Śpiewali je znakomici soliści: Szymon Komasa, baryton z wyjątkowym talentem aktorskim i Joanna Woś – sopranistka, mistrzowsko łącząca wyjątkowe partie koloraturowe z lekkością oraz wyczuciem stylu belcanto. 




To niezwykle wyraziste osobowości. Szymon Komasa ma talent aktorski (jest synem aktora Wiesława Komasy), dobrze i z umiarem wykorzystane zdolności komiczne, śpiewa wspaniałym barytonem. 
Joanna Woś dysponuje dźwięcznym głosem o bardzo szerokiej skali i ma ogromny urok osobisty oraz aktorski talent. Świetnie, że nie tylko śpiewała, ale także opowiedziała o właściwie nieznanym u nas Józefie Michale Poniatowskim, kompozytorze (usłyszeliśmy utwory z oper: Don Desiderio i Pierre de Médicis). 
 
I tak, to znane nazwisko – właśnie ten Poniatowski był synem bratanka ostatniego króla Polski, dyplomatą, kompozytorem, śpiewakiem tenorem i ponoć jedną z najbardziej pożądanych partii w ówczesnej Europie. Nie wiemy o nim wiele, ale kompozycje napisał rzeczywiście warte przypominania.
Bassem Akiki jest dobrze znany we Wrocławiu, przez trzy lata artystycznie prowadził Festiwal Noworoczny NFM, debiutował Traviatą w Operze Wrocławskiej. Dwa lata temu zdobył Teatralną Nagrodę Muzyczną im. Jana Kiepury dla najlepszego dyrygenta. Ten koncert poprowadził znakomicie.
NFM Orkiestra Leopoldinum we wrześniu obchodziła czterdzieste urodziny, a w następne lata weszła z dużymi umiejętnościami, doświadczeniem i nowym spojrzeniem.
Na pewno warto wybrać się na ich najbliższy koncert. 11 stycznia zagrają pod batutą Josepha Swensena, swojego dyrektora artystycznego, a wśród solistów znajdzie się Anne Sofie von Otter – mezzosopran, szwedzka śpiewaczka, czterokrotna laureatka nagrody Grammy. Występ będzie m.in. okazją do poznania jej interpretacji Siedmiu grzechów głównych Kurta Weilla.
Noworoczną galę bardzo dobrze poprowadziła Agata Kwiecińska. Dyskretna, z klasą prezentowała artystów, sama pozostając w tle wydarzeń, a bez niej byłby to o wiele uboższy koncert. 
 
Małgorzata Matuszewska
Fot. Joanna Stoga/NFM
 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne...
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr...
Czytaj więcej

Mistrzostwo na dwie bure postaci i nienarzucający się głos

Obraz
Jak w teatrze dla najmłodszych realizować lub choćby zbliżyć się do bardzo poważnej koncepcji Jerzego Grotowskiego „ku teatrowi ubogiemu”? Bardzo pięknie zrobili to twórcy przedstawienia „Kulawa Kaczka i ślepa Kura”, przeznaczonego dla dzieci w wieku 5+. Trudno wymagać, żeby – jak wymaga tego koncepcja – nie było podziału na przestrzenie: sceniczną i widownię, ale Scena Kameralna została rzeczywiście pozbawiona wszystkiego, co zbędne. Twórcy słusznie zdali się na własną kreatywność i pracę oraz na wyobraźnię dzieci. Ta ostatnia nie ma przecież granic, nie potrzebuje nieskończonej ilości pozłoty, jaskrawych kolorów, setek rekwizytów, tylko twórczego wsparcia dorosłych. Oczywiście, nie mam nic przeciwko wielkim i barwnym przedstawieniom, ale bardzo cenię te małe i bure. Bo w burości kryje się wiele szczegółów i barw. Na scenie przyciągają uwagę: kulawa Kaczka (Marta Kwiek), ślepa Kura (Anna Makowska-Kowalczyk) i pozbawione zbędnych ozdobników drzewo. Kaczki i Kury nie odziano w pióra, t...
Czytaj więcej