Wieloświat na drodze do harmonii

Piękny koncert „Wieloświat” zagrała NFM World Music Orchestra, w niedzielny (2 lutego) wieczór w NFM. Kompozycja rozbiła się na tysiące atomów, by stworzyć spójną całość.
Trochę ponad godzinę trwał ten wyjątkowy koncert/spektakl. Właściwie nie koncert, ale muzyczny spektakl, bo ważnym i dopełniającym dźwięki elementem były światła. Słuchając całości, miałam wrażenie, że muzycy przedstawiają tradycyjne cztery żywioły. Tradycyjne na sposób wielokulturowy, bo zasięgnięte z tradycji kultury japońskiej, chińskiej, hinduistycznej. Wśród nich żywioł piąty – człowieka. „Intro” wypełniły dźwięki wody, czyste niczym potoki. Słyszałam oddech, widziałam (zapowiadane w tytułach) gwiazdy, muzycy zabrali słuchaczy na wirtualny spacer. Perseidy przypomniały o lecie, tworząc niezwykły rój. Właściwie trudno było poczuć upływ czasu, ale muzyka przyniosła spokojne z nim spotkanie.
Warto było nie tylko słuchać, ale też patrzeć na egzotyczne instrumenty (czuryngę – to jeden z najstarszych, prymitywnych instrumentów świata, dęty instrument didgeridoo, lutnię z trzema strunami, handpan o kształcie miski), a muzyka wydobywana z nich nie kojarzyła się jednoznacznie wyłącznie z jedną egzotyczną społecznością.
NFM World Music Orchestra stworzyli: Jerzy Adam Nowak – kierownictwo artystyczne, sitar, koncha, rag dhun, Piotr Damasiewicz – trąbka, trombita, kontrabas, bębny, fortepian, Artur Dominik – perkusja, instrumenty perkusyjne, Kajetan Dudziński – balafon, didgeridoo, bębny, czurynga, waterphone, Małgorzata Kowalczyk – flet, berimbau, didgeridoo, Zbigniew Kozera – kontrabas, guimbri, Anna Nowak – instrumenty klawiszowe, handpan, tambura, Bartosz Nowak – skrzypce, live electronics, udu, cajon, handpan, Jadwiga Nowak – tabla, misa tybetańska, instrumenty perkusyjne, Mateusz Rybicki – klarnet, klarnet basowy, saksofon sopranowy.
Nie było typowych dla jazzowych wydarzeń solówek, ale wyjątkowo wybrzmiał saksofon i kończąca całość czysta trąbka. Marzeniem jest zapis tego koncertu, nie tylko dźwiękowy, ale także wizualny. Zobaczcie na zdjęciach.
Małgorzata Matuszewska
Fot. Bogusław Beszłej/NFM













Małgorzata Matuszewska
Fot. Bogusław Beszłej/NFM

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne...
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr...
Czytaj więcej

Mistrzostwo na dwie bure postaci i nienarzucający się głos

Obraz
Jak w teatrze dla najmłodszych realizować lub choćby zbliżyć się do bardzo poważnej koncepcji Jerzego Grotowskiego „ku teatrowi ubogiemu”? Bardzo pięknie zrobili to twórcy przedstawienia „Kulawa Kaczka i ślepa Kura”, przeznaczonego dla dzieci w wieku 5+. Trudno wymagać, żeby – jak wymaga tego koncepcja – nie było podziału na przestrzenie: sceniczną i widownię, ale Scena Kameralna została rzeczywiście pozbawiona wszystkiego, co zbędne. Twórcy słusznie zdali się na własną kreatywność i pracę oraz na wyobraźnię dzieci. Ta ostatnia nie ma przecież granic, nie potrzebuje nieskończonej ilości pozłoty, jaskrawych kolorów, setek rekwizytów, tylko twórczego wsparcia dorosłych. Oczywiście, nie mam nic przeciwko wielkim i barwnym przedstawieniom, ale bardzo cenię te małe i bure. Bo w burości kryje się wiele szczegółów i barw. Na scenie przyciągają uwagę: kulawa Kaczka (Marta Kwiek), ślepa Kura (Anna Makowska-Kowalczyk) i pozbawione zbędnych ozdobników drzewo. Kaczki i Kury nie odziano w pióra, t...
Czytaj więcej