Genialny „Lazarus” w poszukiwaniu wartości

Marcin Czarnik(Newton) jest znakomity

 

Wzruszenie, smutna refleksja, zachwyt towarzyszą mi po obejrzeniu (i wysłuchaniu!) wielkiej premiery we wrocławskim Teatrze Muzycznym Capitol. „Lazarus” jest piękny i odpowiedni na ten czas.

David Bowie wystawił swoje dzieło w 2015 roku. Trudno nie pokusić się o szukanie ówczesnych kontekstów. Co pięć lat temu poruszało świat? W Polsce cieszyliśmy się z Oscara dla „Idy” Pawła Pawlikowskiego, ale nie brakowało dramatów. Terrorystyczne zamachy zaczęły się już w styczniu, od ataku na paryską redakcję Charlie Hebdo, przez uniwersytecki kampus w Kenii, Tunezję, Turcję, Bangkok, Stany Zjednoczone. W Moskwie został zastrzelony Boris Niemcow.

I tak kolejne katastrofy wstrząsały światem, a poszukiwania nowego miejsca do życia – o czym opowiada Walter Tevis w powieści sf „Człowiek, który spadł na Ziemię” („The Man Who Fell to Earth”) i film Nicolasa Roega z 1976 roku, stało się palącą potrzebą. Poszukiwanie choćby skrawka wewnętrznego miejsca do życia...

Słynny na świecie musical Davida Bowiego i Endy Walsha ma już konteksty nowe, związane z niespokojnym „dziś”. I takie pokazali twórcy polskiej prapremiery w sobotni wieczór w Capitolu.

Marcin Czarnik, bez którego Jan Klata – reżyser całości, ponoć nie wyobrażał sobie „Lazarusa”, jest perfekcyjny w roli Newtona. „Ludzkie przebranie”, w którym musi funkcjonować na Ziemi, to założona na oczy maska. Choć nie widzimy mimiki, Newton jest postacią wstrząsającą.

Perfekcja to określenie odpowiednie dla wszystkich aktorów w tym przedsięwzięciu. Kreacja Klaudii Waszak (pamiętam jej Syna Mcduffa w „Makbecie” Agaty Dudy-Gracz) – Girl jest objawieniem. Znakomici są występujący w parze Justyna Antoniak i Artur Caturian. Valentine – na premierze zagrał go Konrad Imiela – to świetna rola, zapadająca w pamięć, bo Imiela stworzył niepokojącą postać. Ewa Szlempo-Kruszyńska (Elly) – wyjątkowa klasa.

Muzycznie „Lazarus” jest perłą. Znakomite utwory (wśród nich oczywiście, nieśmiertelny song This is Not America, a także It's Now Game) usłyszeliśmy w znakomitych interpretacjach i wyjątkowych aranżacjach, a bardzo dobry zespół poprowadził Adam Skrzypek.

Oszałamia wręcz scenografia Mirka Kaczmarka, autora także kostiumów i reżysera światła. Spełniają swoją rolę wręcz duszne, obezwładniające projekcje Natana Berkowicza.

Spektakl ma nadzwyczajną energię. Brawo. I, oczywiście, pędźcie do Capitolu!

Małgorzata Matuszewska

Fot. Joanna Leja/Teatr Muzyczny Capitol

Teatr Muzyczny Capitol, David Bowie @ Enda Walsh, „Lazarus”, reż. Jan Klata, premiera 26 września na Dużej Scenie. 















 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne...
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr...
Czytaj więcej

Mistrzostwo na dwie bure postaci i nienarzucający się głos

Obraz
Jak w teatrze dla najmłodszych realizować lub choćby zbliżyć się do bardzo poważnej koncepcji Jerzego Grotowskiego „ku teatrowi ubogiemu”? Bardzo pięknie zrobili to twórcy przedstawienia „Kulawa Kaczka i ślepa Kura”, przeznaczonego dla dzieci w wieku 5+. Trudno wymagać, żeby – jak wymaga tego koncepcja – nie było podziału na przestrzenie: sceniczną i widownię, ale Scena Kameralna została rzeczywiście pozbawiona wszystkiego, co zbędne. Twórcy słusznie zdali się na własną kreatywność i pracę oraz na wyobraźnię dzieci. Ta ostatnia nie ma przecież granic, nie potrzebuje nieskończonej ilości pozłoty, jaskrawych kolorów, setek rekwizytów, tylko twórczego wsparcia dorosłych. Oczywiście, nie mam nic przeciwko wielkim i barwnym przedstawieniom, ale bardzo cenię te małe i bure. Bo w burości kryje się wiele szczegółów i barw. Na scenie przyciągają uwagę: kulawa Kaczka (Marta Kwiek), ślepa Kura (Anna Makowska-Kowalczyk) i pozbawione zbędnych ozdobników drzewo. Kaczki i Kury nie odziano w pióra, t...
Czytaj więcej