„Lalki” pełne ukojenia



Bierzcie swoje pociechy (albo zróbcie prezent znajomemu dziecku) i biegnijcie razem do Wrocławskiego Teatru Lalek. „Misiaczek” jest cudownym przedstawieniem.
Intrygujące, że Wrocławski Teatr Lalek, z natury przeznaczony przede wszystkim dla dzieci, umie odpowiedzieć na potrzeby człowieka na każdym etapie rozwoju. „Misiaczek” został adresowany do widzów w wieku 3-6 lat, dodam, że dorośli zachwycą się, jak ja się zachwyciłam, patrząc na spektakl pełen czułości i zrozumienia.
Rymowany tekst Marty Guśniowskiej spodoba się najmłodszym, a i starsi docenią miłe brzmienia zgrabnie ułożonych słów.
Tytułowy Misiaczek, animowany przez Anetę Głuch-Klucznik, przeżywa niesamowitą przygodę. Idzie zima, czas, kiedy wszystkie niedźwiadki smacznie śpią, a on obudził się na dobre i w ogóle nie może zasnąć! Starają się mu pomóc mieszkańcy lasu i krowa z pobliskiego pastwiska, dają dobre rady, ale nic nie pomaga. Ani kubek mleka (Misiaczek nie lubi), ani miska miodu (choć jest pyszny!). W lesie jest tylko jeden ratunek dla Misiaczka, najlepszy na sen i na życie…
Aktorki pięknie ożywiły postacie. Aneta Głuch-Klucznik animuje Misiaczka, Aleksandra Mazoń dała życie Sroce, Lisowi, Zającowi i Owcom. Anna Bajer też zajęła się Owcami, a także Krową i Pszczołami.
Teatr, wychodząc naprzeciw potrzebom widzów i świata, zrezygnował z druku programu (bo zużyłby papier, co to nie jest koniecznie), kostiumy i scenografia powstały w procesie recyklingu. I są wspaniałe, barwami podkreślają ciepło całości.
Las także jest ważny, przecież to nasz dom.
A czego potrzeba człowiekowi w każdym wieku? Bliskości, czułości i poczucia bezpieczeństwa. Wyszłam z teatru ukojona i uspokojona. Lubię, kiedy na teatralnej małej scenie powstaje mały – wielki cud.
Małgorzata Matuszewska
Fot. Natalia Kabanow/Wrocławski Teatr Lalek
Wrocławski Teatr Lalek, „Misiaczek” Marty Guśniowskiej. Reżyseria: Piotr Soroka, scenografia: Agnieszka Zdonek, muzyka: Szymon Tomczyk, światła: Alicja Pietrucka. Występują: Anna Bajer, Aneta Głuch-Klucznik, Aleksandra Mazoń. Premiera 24 lutego 2024 r. na Małej Scenie, następne spektakle: 25-28 lutego oraz 2, 3, 15-21 marca.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne
Czytaj więcej

Czy dla Ciebie to jest OK? Nie, nie jest OK

Obraz
Nigdy nie czułam tak piekielnej bezradności, pisząc o teatrze. Z powodu poczucia, że kiedy siedzę na wygodnym krześle i oglądam spektakl, bardzo blisko, w tej wojnie ktoś ginie. Jakuba Skrzywanka – reżysera, Teatr Polski w podziemiu, Wrocławski Teatr Pantomimy z serca podziwiam. Z całego serca! Za to, że odważnie i uważnie, precyzyjnie, nawet gubiąc się po drodze, mierzą się z tym, co najbardziej aktualne. Za to, że mierzą sami siebie i nas z najtrudniejszymi pytaniami w dzisiejszym świecie. Bo po to jest teatr. Oglądając prolog i kolejne rekonstrukcje wydarzeń w Ukrainie, pomyślałam, że to trochę tak, jakby w obozie koncentracyjnym ginęli ludzie, a w czasie rzeczywistym gdzieś na świecie ktoś robił o tym spektakl. Ale dziś mamy inny świat. Inną wojnę. Inne możliwości reagowania. Inną wiedzę – wszystko jest inne, niż w czasach II wojny światowej. Ale! Poza śmiercią i cierpieniem, bo one wciąż są takie same. To spektakl do długiego myślenia o nim. I, być może, codziennie nowego i świe
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr
Czytaj więcej