miarakultury

Maćko Prusak w Koncercie Galowym Fot. Łukasz Giza   Choć 41. Przeg ląd Piosenki Aktorskiej skończył się tydzień temu, wciąż o nim myślę. I jest coś, na co czekam – to zapowiadana na jesień płyta Ralpha Kaminskiego. Jego koncert był potwierdzeniem słuszności przyznania wszystkich nagród przed dwoma laty. Wciąż wspominałam zjawisko, jakim był wówczas w Konkursie Aktorskiej Interpretacji Piosenki. Teraz niezwykły artysta śpiewający piosenki Kory zaczarował świat. Wrażliwy, czujący tekst i melodię, mający subtelny kontakt z publicznością. Nie kopiował Kory, nie był nią, a jednocześnie ona była na scenie Capitolu. To niezwykły talent, wielka pracowitość, bezgraniczne wyczucie.  Ralph Kaminski zaczarował publiczność Fot. Łukasz Giza   Świetni byli też artyści występujący z Kaminskim: Bartłomiej Wąsik – fortepian, wokale, Michał Pepol – wiolonczela, wokale, Paweł Izdebski – gitary, wokale, Wawrzyniec Topa – bas, skrzypce, wokale, Wiktoria Bialic – perkusja, flet, wokale. W...

    Trudno przenieść „Alicję w Krainie Czarów” na teatralną scenę. Trzeba pamiętać, żeby nie przesłodzić. I nie przeintelektualizować. I znaleźć widza, bo odbiorca tej opowieści nie jest oczywisty. Nic dziwnego. Maciej Słomczyński, tłumacz książki Lewisa Carrolla, pisał: to „jedyny wypadek w dziejach piśmiennictwa, gdzie jeden tekst zawiera dwie zupełnie różne książki: jedną dla dzieci i drugą dla bardzo dorosłych”. I taka pozostaje „Alicja” autorek scenariusza – Agnieszki Wolny-Hamkało i Martyny Majewskiej, tak. Część jest dla bardzo dorosłych, część dla dzieci. Nie do końca przenikają się obie części i mam (senne?) wrażenie, że mali i duzi widzowie pozostaną – każdy w swoim świecie. Świat marzeń sennych jest i pewnie będzie jedną z największych zagadek ludzkości. Próby opowiadania snów są przecież zawsze trudne, interpretacja jeszcze trudniejsza. Sny trudno „złapać”. Ale twórcom powiodło się to, co nieuchwytne. W przedstawieniu rodzina Alicji ogląda sen i w nim uczestn...