miarakultury

Drobiazgowa wręcz wierność literackiemu reportażowi Ryszarda Kapuścińskiego jest gwarancją powstania spektaklu bardzo dobrego. Teatralne dodatki sprawiają, że powstało wybitne przedstawienie. Bywa, że próba wiernego oddania pierwowzoru na scenie kończy się klęską. Jednak „Cesarz” to tekst wybitny, a z rąk Cezarego Studniaka, reżysera i adaptatora, wyszła prawdziwa perła, czy, by przybliżyć całość afrykańskim korzeniom, niezwykle piękny czarny onyks. Spektakl w warstwie fabularnej opowiada dzieje Etiopii za czasów panowania w niej ostatniego cesarza, Hajle Sellasje I, który rządził w tym kraju w latach 1930–1936 i 1941–1974. Z opowieści dworzan o powszechnych donosach, z których składa się życie na dworze, służalczości, strachu bardziej powszechnym, niż wszechobecny w Etiopii głód, absurdalnych wręcz staraniach o dostrzeżenie człowieka przez władcę, będące synonimem istnienia w ogóle, powstał obraz zaskakująco współczesny. Nie byłoby i nie jest trudne dokleić współczesne odniesien

O tym, co definiuje nasze życie, czym w nim są drobiazgi i ważne wydarzenia, opowiada „Wyszedł z domu. Tak zwana komedia” Tadeusza Różewicza. We Wrocławskim Teatrze Współczesnym powstał spektakl mocno osadzony w tym, co jest teraz i dziś. Choć Tadeusz Różewicz, wybitny poeta i dramaturg, napisał tę sztukę przed półwiekiem, bo w 1964 roku, w ogóle się nie zestarzała! W interpretacji Marka Fiedora, reżysera spektaklu, jest świeża i oryginalna. Henryk, mąż i ojciec, głowa rodziny (Mariusz Kiljan jest bardzo przekonujący, choć przecież mogłaby mu przeszkadzać całkowicie obandażowana głowa) pewnego poranka wychodzi z domu i traci pamięć. Poznajemy sytuację z monologu jego żony Ewy (Zina Kerste w znakomitej formie, kiedy się martwi, rozpacza i później cieszy), błagającej wszystkie świętości, by mąż wrócił. Ewa wzywa nawet policję, choć od wyjścia męża nie minęło wiele czasu. Kiedy, dotknięty amnezją, wraca po wypadku, w przypominaniu wszystkiego kluczową rolę odgrywa Ewa, ale pomaga też c