Posty

„Raj utracony [?]”, czyli 60. Międzynarodowy Festiwal Wratislavia Cantans im. Andrzeja Markowskiego

Obraz
W niespokojnej rzeczywistości w Polsce, dramatycznej poza jej granicami, trudno jest znaleźć własne, harmonijne miejsce. Czy ludzkość już straciła swój raj? Czy może właśnie traci go kolejny raz? Czy siła muzyki pomoże nam znaleźć wytchnienie i właściwą drogę? W swoje 60. urodziny Wratislavia Cantans będzie rozbrzmiewać pod artystyczną dyrekcją Andrzeja Kosendiaka – osoby, która festiwal zna świetnie, bo przecież, jak opowiedział Jakubowi Kukli w wywiadzie, na początku był słuchaczem wydarzeń i wiele z nich pamięta do dziś. Trzydzieści cztery lata temu po raz pierwszy wystąpił na festiwalu, potem kierował nim jako całością, prowadząc i festiwal, i Narodowe Forum Muzyki. Andrzej Kosendiak zna więc świetnie tradycje festiwalu, wyzwania przed nim stojące i potrzeby nas, melomanów. „(…) myślę, że siłą festiwalu cały czas jest jego formuła. Wciąż muzyka wokalno-instrumentalna, głos ludzki, utwory oparte na tekście są tym elementem, który odróżnia Wratislavię Cantans od innych wydarzeń kultu...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Nie wrzucajcie nas do wrzątku!

Obraz
Kiedy człowiek choruje ciężko, a nawet terminalnie, jego świat staje na głowie. To oczywiście banalne stwierdzenie. Podobnym banałem są frazy „warto przejść godnie przez życiowy kryzys”, „trzeba zrobić wszystko, by nie stracić nadziei”. Tylko, że banalna rzeczywistość nie jest nieważna, warto się nad nią pochylić z czułym zainteresowaniem. W końcu życie i śmierć składają się z bardzo wielu banalnych zdarzeń, najważniejszych, bo przeżywanych przez nas. Bardzo ładnie pokazuje to team artystów Teatru Kombinat, w spektaklu „Lobster”. Trzeba być silną osobowością, a taką niewątpliwie jest chorująca terminalnie Ewa (Angelika Wójcik), by chorować, delikatnie mówiąc, niestereotypowo. Ewa traktuje chorobę jako wydarzenie ekonomiczne, pokazuje, jak mierzyć się z ZUS-em (dostaniemy informacje, co na siebie włożyć, żeby urzędnicy zrozumieli nasze potrzeby!). Dla niej jest to także wydarzenie związane z pracą, z twórczością i realizowaniem podcastów, z matką, ze swoim własnym „ja”, z partnerem i w...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Nikt tak nie uczy tolerancji i współistnienia…

Obraz
… jak Wrocławski Teatr Lalek! „Zła dziewczynka”, najnowsza premiera dla dzieci w wieku 7+, jest po prostu wspaniała. W dodatku (bardzo cennym dodatku!), przedstawienie dla młodych widzów wręcz porywa dorosłych. Koniecznie trzeba je obejrzeć, zachęcam nie tylko osoby, które na co dzień mierzą się w trudnym tematem neuroróżnorodności, ale także wszystkie, dla których ważny jest temat współistnienia we wspólnocie. Nikomu przecież nie trzeba tłumaczyć, że wszyscy w niej żyjemy, a chodzi o to, żeby żyło nam się mądrze, dobrze i wygodnie. Wartości edukacyjnych nie warto prezentować w sposób nadęty, moralizatorski. Nie warto też ich przekolorować, osładzać trudności, bo widzowie przejedzą się nimi, jak cukrową watą. Teatralny duet: Maria Wojtyszko (tekst i dramaturgia) i Jakub Krofta (reżyseria) dobrze znają dzieci i sceniczną materię. We współpracy z rewelacyjnym zespołem powstała perła! Przyznam, że oglądając zdjęcia z prób przed premierą, zniechęciłam się widokiem bardzo odważnych kostiumó...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Szalona wycieczka z Sherlockiem… w iście szalone strony

Obraz
Iskrzy, błyszczy dowcipem, ocieka krwią i bawi najnowsza premiera Teatru Ad Spectatores. Spectatorsi świętują 25. urodziny ze swobodą, nawet pewną nonszalancją, rozmachem i precyzją. Szeptana wieść od pewnego czasu niosła zapowiedź niezwykłej przygody, realizowanej na ćwierćwiecze (25 lat?... nie do uwierzenia!) teatralnej grupy. Spektakl „Sherlock Holmes vs Biały Diabeł” spełnił moją nadzieję na dobry, ciekawy spektakl. I, jak to zwykle u Spectatorsów bywa, nietuzinkowo zrealizowany. Uprzedzam, że nie wszyscy będą zadowoleni – w czasie prezentacji trzeba się sporo nachodzić, jest też jeden wysoki stopień schodów do pokonania. Ale naprawdę warto! Kanwą przedstawienia stały się dzieje. Te prawdziwe – czyli organizacja Wystawy Stulecia w Breslau w 1913 roku, w setną rocznicę rozgromienia wojsk Napoleona pod Lipskiem. I te pochodzące z wyobraźni Sir Arthura Conan Doyle’a. I te z wyobraźni Macieja Masztalskiego oraz jego współpracowników. Jest rok 1913, Breslau gości mnóstwo osób z całego ...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Wstęp do miłości wstępem do śmierci? Nie musi tak być

Obraz
Kochają się i wyruszają w podróż. Na początku nic nie wskazuje na to, że to podróż do śmierci. Poruszająca, bardzo ważna społecznie jest najnowsza premiera Teatru Muzycznego Capitol. „Gry wstępne”, oparte na doskonałym tekście są mocne i wyraziste. Scenariusz został oparty na prawdziwej historii Gabby Petito i jej chłopaka Briana Laundriego, którzy w 2021 roku wyruszyli w wymarzoną podróż po Stanach Zjednoczonych, odwiedzając najpiękniejsze parki narodowe. Dziewczyna dbała o relacje w mediach społecznościowych. I tak pokazywana historia miłości, ze zdjęciami krajobrazów w tle, przyciągała wielu obserwatorów. Czyż nie tak wygląda idealne życie młodych i zakochanych ludzi? Wyglądało, aż blogerka zaginęła, a potem zniknął jej chłopak i wszystko skończyło się tragicznie. W spektaklu Patty (gościnnie występująca Paulina Walendziak – na zdjęciu – jest znakomita, gra z nerwem i przyciąga uwagę) naprawdę stara się, by Brad (Rafał Derkacz jest bardzo dobry), czuł się szczęśliwy. Właściwie jest ...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Miłość nie poradzi sobie sama

Obraz
Wisława Szymborska z cudownym uśmiechem, zamyślona, stała się częścią naszej kultury. Krzesisława Dubielówna, wspaniała i mądra aktorka, namalowała wyrazisty, poruszający sceniczny portret noblistki. Cieszę się bardzo, że to Dubielówna zaprezentowała różnorodne relacje – od przyjaźni i rozmów o pisarskich zmaganiach po miłość, łączącą Szymborską z Kornelem Filipowiczem. Na Scenie na Świebodzkim, zamienionej w pokój Szymborskiej (poetka podróżowała i nie zostało określone, gdzie jest ten pokój – czy w Krakowie, gdzie mieszkała, czy gdzieś w Polsce) gości przedstawienie „Kot w pustym mieszkaniu” i obserwujemy kobietę. Bardzo prawdziwą. W pokoju, oświetlonym łagodnym światłem, z maszyną do pisania i kanapą, na której przysiada, leży i dopełnia swoją obecnością życie wybitnej poetki, Kizia – drobna kotka, kreowana ze swadą przez Jagodę Zimałę, bardzo utalentowaną młodą aktorkę, studentkę AST, toczy się życie, kreślone korespondencją. I emocjami, wyrażanymi ruchem, spojrzeniem, gestem. Tytu...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Znalazłam się w Różaju!

Obraz
Zabawna, zagrana jak różowe marzenie, mądra. To „Arabela” – dyplomowy spektakl studentek i studentów Wydziału Lalkarskiego wrocławskiej Filii Akademii Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie. Jakie to jest dobre! Przyznam, że nie oglądałam czechosłowackiego serialu „Arabela”, goszczącego na telewizyjnych ekranach w latach 80. zeszłego wieku, a to on stał się kanwą scenicznej opowieści. Porównań nie będzie. Serial zyskał status „kultowego”, a przedstawienie w Czarnej Sali AST nie potrzebuje być porównywanym do niczego, bo jest sceniczną perełką. Realny świat i ten baśniowy przenikają się z wdziękiem i bez zgrzytów, podobnie jak świat sceniczny z filmowym, bo bohaterowie wyszli poza AST i w śnieżnej scenerii nakręcili fascynującą podróż wrocławską komunikacją. Myślę, że – choć jest adresowany do widzów w wieku 15+, spodoba się nieco młodszej widowni (która chwilami, np. podczas sceny manewrów siekierą, może potrzebować wsparcia rodzica, podtrzymującego na duchu i szepczącego „...
1 komentarz
Czytaj więcej