W poszukiwaniu pokoju



Sięgnęłam po tę książkę niedawno. Zaczęłam czytać jeszcze przed pandemią i odłożyłam, nie mając czasu na uważne, wolne czytanie. Teraz doceniam ją szczególnie. Haemin Sunim, jeden z najbardziej wpływowych nauczycieli i pisarzy z nurtu buddyzmu zen w Korei Południowej, przynosi otuchę.
Czytać trzeba powoli, a ku temu skłania także forma całości. Podtytuł „Jak odnaleźć spokój w świecie, który nigdy się nie zatrzymuje” dziś też nie przestał być aktualny. Autor podzielił książkę na kilka rozdziałów. Pisze o odpoczynku, uważności, namiętności, relacjach, miłości, życiu, przyszłości, duchowości i pierwotnej twarzy. Nie zżymajcie się, widząc podział na „życie” i inne – zacytowałam tytuły rozdziałów. A forma? Krótkie sekwencje i rozdziały zostały opatrzone ilustracjami koreańskiego artysty, tak pięknymi, że po prostu muszę je obejrzeć na stronie internetowej.
Znajduję tu wiele dobrych słów dla siebie, chyba na każdy czas. I dla ludzi, których znam! Nie brakuje nawet kilku wersów poświęconych życiu porównanego do jazzu: 
Życie jest jak jazz.
Przeważa w nim improwizacja; nie zapanujemy nad 
wszystkimi zmiennymi.
Trzeba żyć z rozmachem i klasą,
niezależnie od tego, co los nam podrzuci.
Także codzienność została opisana, krótko i celnie: 
Wszystko we wszechświecie jest ulotne.
A z powodu ulotności jest również cenne.
Spędź tę cenną chwilę mądrze i pięknie.

Lubię szacunek, z jakim autor traktuje inne religie. I umiejętność korzystania z dobra, które potrafi znaleźć. Wspomina wizytę we wspólnocie Taizé, gdzie dzielił się radością z gospodarzami. Pisze o przyjaźni trapisty Thomasa Mertona z Dalajlamą, cytuje wersy z Biblii, które – jak pisze – nosi w sercu. Bardzo to cenna lekcja dla wszystkich nas. 
I nie myślcie, że to człowiek przemawiający z piedestału. Sam opowiada o dzieciństwie, kiedy nie był nikim szczególnym, a tylko (i aż) przeciętnym dzieckiem. I nie jest człowiekiem oderwanym od spraw nam bliskich. Studiował w Stanach Zjednoczonych, został wykładowcą akademickim. Nie kontrastuje człowieka Wschodu z ludźmi Zachodu. Nie krzyczy, nie poucza. Jest bliski każdemu. W tym trudnym czasie będę zamieszczać na moim profilu facebookowym dobre myśli, znajdowane w książce. 
Małgorzata Matuszewska
 
Haemin Sunim, „Zwolnij wreszcie”, tłumaczenie z języka koreańskiego Chi-Young Kim, Haemin Sunim, tłumaczenie z języka angielskiego Adriana Sokołowska-Ostapko, ilustracje Young-Cheol Lee, Znak Litera Nova, Kraków 2020.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne
Czytaj więcej

Czy dla Ciebie to jest OK? Nie, nie jest OK

Obraz
Nigdy nie czułam tak piekielnej bezradności, pisząc o teatrze. Z powodu poczucia, że kiedy siedzę na wygodnym krześle i oglądam spektakl, bardzo blisko, w tej wojnie ktoś ginie. Jakuba Skrzywanka – reżysera, Teatr Polski w podziemiu, Wrocławski Teatr Pantomimy z serca podziwiam. Z całego serca! Za to, że odważnie i uważnie, precyzyjnie, nawet gubiąc się po drodze, mierzą się z tym, co najbardziej aktualne. Za to, że mierzą sami siebie i nas z najtrudniejszymi pytaniami w dzisiejszym świecie. Bo po to jest teatr. Oglądając prolog i kolejne rekonstrukcje wydarzeń w Ukrainie, pomyślałam, że to trochę tak, jakby w obozie koncentracyjnym ginęli ludzie, a w czasie rzeczywistym gdzieś na świecie ktoś robił o tym spektakl. Ale dziś mamy inny świat. Inną wojnę. Inne możliwości reagowania. Inną wiedzę – wszystko jest inne, niż w czasach II wojny światowej. Ale! Poza śmiercią i cierpieniem, bo one wciąż są takie same. To spektakl do długiego myślenia o nim. I, być może, codziennie nowego i świe
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr
Czytaj więcej