W Teatrze Współczesnym bardzo udana premiera


 

Trafnie i wyjątkowo pięknie w „dziś” wpisuje się „Nagasaki” – prapremiera na scenie Wrocławskiego Teatru Współczesnego.

Dekadę temu Akademia Francuska nagrodziła książkę Érica Faye Grand Prix, za powieść 2010 roku. Nic dziwnego, bo niedługa powieść jest naładowana emocjami, a jednocześnie chłodna. I taki właśnie spektakl wyreżyserował Paweł Kamza: perfekcyjny w formie, krótki, aż buchający uczuciami, chłodny, wręcz zimny. Świetna jest dwójka aktorów: emocjonalna Zina Kerste (Nielegalna) i opowiadający swój dramat sztywnością Tadeusz Ratuszniak (Meteorolog).

Meteorolog ma swój niewielki, wyposażony w niezbędne sprzęty, funkcjonalny dom. Jego bezdomność jest duchowa – nie ma domu, rozumianego jako duchowa własność, jako poczucie bezpieczeństwa. Próbuje je znaleźć w rytuałach, wpadając w nerwicę natręctw.

Nielegalna materialnego domu nie ma. Nie ma go dosłownie, nie ma gdzie odetchnąć, z ulgą wita możliwość choć krótkiego odpoczynku w czystym wnętrzu, poskładanym świecie.

Oboje są kłębkami nerwów, każde na swój sposób. On znajduje bardzo pozorne ukojenie w formach, ona buntuje się przeciw społeczeństwu.

„Nagasaki” po japońsku znaczy „długi przylądek”. I nie jest to przylądek dobrej nadziei, to raczej długa droga, nawet nie wiadomo, co czeka na podróżujących u jej kresu. Bo przecież bezdomność i samotność wyznaczają życie współczesnego człowieka.

Od pierwszego światła skierowanego na scenę, urzekła mnie piękna, prosta scenografia, odkrywająca kolejne warstwy samotności. Filmowe migawki, internetowe emotikony są dopełnieniem czystej, współczesnej formy.

Brak słowotoku, brak opowiadania słowami wszystkiego, co można opowiedzieć precyzyjnie wypracowanym ruchem, gestem, spojrzeniem to wielki atut przedstawienia. Także muzycznie to wyjątkowy spektakl, są tu nawet nawiązania do twórczości Kory i Maanamu.

Nie ma tu nic niepotrzebnego, jest oszczędność, a z niej płynie siła przekazu.

I wciąż bolą słowa Meteorologa, mówiącego „nie ma żadnego my. Jestem ja i ja, i ja”. Trafna diagnoza. Obawiam się, że to choroba nie do wyleczenia.

Małgorzata Matuszewska

Fot. Dawid Stube/Wrocławski Teatr Współczesny

Éric Faye „Nagasaki” w przekładzie Andrzeja Bilika, adaptacja i reżyseria: Paweł Kamza, scenografia i kostiumy: Iza Kolka, muzyka: Aleksander Brzeziński, wykonanie piosenki: Brigitta Wierzbik, reżyseria ruchu: Patrycja Pszczelinska, Zbigniew Karalus, animacje: Piotr Pitold Maciejewski, Stachu Maciejewski (guzik-owcy.pl), reżyseria światła: Jan Sławkowski, reżyseria dźwięku: Maciej Duszyński, realizacja światła: Janusz Kaźmierski, realizacja wideo: Marcin Dominiak, Filip Wierzbicki.

Prapremiera 5 września 2020 roku na Dużej Scenie Wrocławskiego Teatru Współczesnego. Kolejne spektakle: 6, 8, 9 i 10 września.












Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr
Czytaj więcej

Niech się o nas dowiedzą! Wszystkiego? W życiu!

Obraz
Czym Ziemianie mogą się pochwalić przed obcymi cywilizacjami? To nie jest pytanie z kosmosu, bo w dziejach zostało już zadane. W latach 70. NASA wysyłała w kosmos list z przesłaniem, przesyłki – tytułowe „złote płyty” – zostały umieszczone w sondach Voyager. Wtedy nad zawartością płyt pracował zespół pod kierownictwem Carla Sagana, uznanego astronoma, popularyzatora osiągnięć nauki i pisarza. Niewielka grupa ludzi stanęła przed wielkim zadaniem. Bo co umieścić w przesłaniu? Opowiedzieć o pięknie Ziemi, o rozwoju ludzkości i cywilizacji? A może pokazać, że wcale nie jesteśmy fajni, bo w historii prowadziliśmy wojny, byliśmy winni ludobójstwu? W spektaklu nie do końca od zespołu zależy, co w kosmos zostanie wysłane. Bo nad pracami czuwają przełożeni, wprowadzający ostrą cenzurę. Telefon dzwoni, jak najęty, a presja jest ogromna. Dzieła sztuki? Tak, ale nie te prezentujące nagość. Prawda? Tak, ale nie o Holokauście, absolutnie nie o Wietnamie. Muzyka? Tak, czemu nie, jednak nie „Imagine”
Czytaj więcej