Czym dla człowieka jest dziś dom? Świetny spektakl we Współczesnym

O tym, co definiuje nasze życie, czym w nim są drobiazgi i ważne wydarzenia, opowiada „Wyszedł z domu. Tak zwana komedia” Tadeusza Różewicza.
We Wrocławskim Teatrze Współczesnym powstał spektakl mocno osadzony w tym, co jest teraz i dziś. Choć Tadeusz Różewicz, wybitny poeta i dramaturg, napisał tę sztukę przed półwiekiem, bo w 1964 roku, w ogóle się nie zestarzała! W interpretacji Marka Fiedora, reżysera spektaklu, jest świeża i oryginalna.
Henryk, mąż i ojciec, głowa rodziny (Mariusz Kiljan jest bardzo przekonujący, choć przecież mogłaby mu przeszkadzać całkowicie obandażowana głowa) pewnego poranka wychodzi z domu i traci pamięć. Poznajemy sytuację z monologu jego żony Ewy (Zina Kerste w znakomitej formie, kiedy się martwi, rozpacza i później cieszy), błagającej wszystkie świętości, by mąż wrócił. Ewa wzywa nawet policję, choć od wyjścia męża nie minęło wiele czasu. Kiedy, dotknięty amnezją, wraca po wypadku, w przypominaniu wszystkiego kluczową rolę odgrywa Ewa, ale pomaga też córka Gizela (Dominika Probachta), posługując się nagłówkami i fragmentami wątpliwej jakości artykułów prasowych. Henryk jest zagubiony. Czym dla niego, a także dla jego rodziny i wreszcie – dla nas, widzów tej historii, jest dom? Czy to zestaw pustych haseł, zwielokrotnionych do absurdu codziennych zajęć? Czy dom to tylko miejsce, a może rodzina, czy wreszcie domem jest Polska, wypełniona zagubionymi obywatelami, bezskutecznie animowanymi przez innych? Dobre aktorstwo (obok głównych postaci warto też zwrócić uwagę na Tomasza Tarantę oraz Macieja Kowalczyka i jego fizyczne wyczyny w scenicznej kuchni) i oszczędność formy tworzą zwartą całość. Marek Fiedor i jego zespół przygotowali krótką, bo trwającą tylko 80 minut, ale bogatą w treści materię do refleksji. Warto z niej skorzystać, by ustawić swoje rodzinno-domowo-ojczyźniane relacje. Premiera 8 stycznia.
Małgorzata Matuszewska
Fot. Filip Wierzbicki/Wrocławski Teatr Współczesny, na zdj. Mariusz Kiljan, Maciej Kowalczyk i Zina Kerste

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne
Czytaj więcej

Czy dla Ciebie to jest OK? Nie, nie jest OK

Obraz
Nigdy nie czułam tak piekielnej bezradności, pisząc o teatrze. Z powodu poczucia, że kiedy siedzę na wygodnym krześle i oglądam spektakl, bardzo blisko, w tej wojnie ktoś ginie. Jakuba Skrzywanka – reżysera, Teatr Polski w podziemiu, Wrocławski Teatr Pantomimy z serca podziwiam. Z całego serca! Za to, że odważnie i uważnie, precyzyjnie, nawet gubiąc się po drodze, mierzą się z tym, co najbardziej aktualne. Za to, że mierzą sami siebie i nas z najtrudniejszymi pytaniami w dzisiejszym świecie. Bo po to jest teatr. Oglądając prolog i kolejne rekonstrukcje wydarzeń w Ukrainie, pomyślałam, że to trochę tak, jakby w obozie koncentracyjnym ginęli ludzie, a w czasie rzeczywistym gdzieś na świecie ktoś robił o tym spektakl. Ale dziś mamy inny świat. Inną wojnę. Inne możliwości reagowania. Inną wiedzę – wszystko jest inne, niż w czasach II wojny światowej. Ale! Poza śmiercią i cierpieniem, bo one wciąż są takie same. To spektakl do długiego myślenia o nim. I, być może, codziennie nowego i świe
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr
Czytaj więcej