Zapowiada się muzyczny piękny nowy rok


Dobór repertuaru, perfekcja wykonania, wyraziste osobowości i piękna muzyka to atuty noworocznej gali w Narodowym Forum Muzyki. NFM wspaniale zaczęło nowy rok. 
Niedzielny wieczór wypełniły m.in. arie Mozarta (Porgi amor z Wesela Figara, Fin ch’han dal vino – z opery Don Giovanni), Verdiego (Tacea la notte placida – z Trubadura), Donizettiego (Bella siccome un angelo z opery Don Pasquale oraz niezwykle efektowny, kończący koncert duet Pronta io son! z tej samej opery). 
Śpiewali je znakomici soliści: Szymon Komasa, baryton z wyjątkowym talentem aktorskim i Joanna Woś – sopranistka, mistrzowsko łącząca wyjątkowe partie koloraturowe z lekkością oraz wyczuciem stylu belcanto. 




To niezwykle wyraziste osobowości. Szymon Komasa ma talent aktorski (jest synem aktora Wiesława Komasy), dobrze i z umiarem wykorzystane zdolności komiczne, śpiewa wspaniałym barytonem. 
Joanna Woś dysponuje dźwięcznym głosem o bardzo szerokiej skali i ma ogromny urok osobisty oraz aktorski talent. Świetnie, że nie tylko śpiewała, ale także opowiedziała o właściwie nieznanym u nas Józefie Michale Poniatowskim, kompozytorze (usłyszeliśmy utwory z oper: Don Desiderio i Pierre de Médicis). 
 
I tak, to znane nazwisko – właśnie ten Poniatowski był synem bratanka ostatniego króla Polski, dyplomatą, kompozytorem, śpiewakiem tenorem i ponoć jedną z najbardziej pożądanych partii w ówczesnej Europie. Nie wiemy o nim wiele, ale kompozycje napisał rzeczywiście warte przypominania.
Bassem Akiki jest dobrze znany we Wrocławiu, przez trzy lata artystycznie prowadził Festiwal Noworoczny NFM, debiutował Traviatą w Operze Wrocławskiej. Dwa lata temu zdobył Teatralną Nagrodę Muzyczną im. Jana Kiepury dla najlepszego dyrygenta. Ten koncert poprowadził znakomicie.
NFM Orkiestra Leopoldinum we wrześniu obchodziła czterdzieste urodziny, a w następne lata weszła z dużymi umiejętnościami, doświadczeniem i nowym spojrzeniem.
Na pewno warto wybrać się na ich najbliższy koncert. 11 stycznia zagrają pod batutą Josepha Swensena, swojego dyrektora artystycznego, a wśród solistów znajdzie się Anne Sofie von Otter – mezzosopran, szwedzka śpiewaczka, czterokrotna laureatka nagrody Grammy. Występ będzie m.in. okazją do poznania jej interpretacji Siedmiu grzechów głównych Kurta Weilla.
Noworoczną galę bardzo dobrze poprowadziła Agata Kwiecińska. Dyskretna, z klasą prezentowała artystów, sama pozostając w tle wydarzeń, a bez niej byłby to o wiele uboższy koncert. 
 
Małgorzata Matuszewska
Fot. Joanna Stoga/NFM
 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne
Czytaj więcej

Czy dla Ciebie to jest OK? Nie, nie jest OK

Obraz
Nigdy nie czułam tak piekielnej bezradności, pisząc o teatrze. Z powodu poczucia, że kiedy siedzę na wygodnym krześle i oglądam spektakl, bardzo blisko, w tej wojnie ktoś ginie. Jakuba Skrzywanka – reżysera, Teatr Polski w podziemiu, Wrocławski Teatr Pantomimy z serca podziwiam. Z całego serca! Za to, że odważnie i uważnie, precyzyjnie, nawet gubiąc się po drodze, mierzą się z tym, co najbardziej aktualne. Za to, że mierzą sami siebie i nas z najtrudniejszymi pytaniami w dzisiejszym świecie. Bo po to jest teatr. Oglądając prolog i kolejne rekonstrukcje wydarzeń w Ukrainie, pomyślałam, że to trochę tak, jakby w obozie koncentracyjnym ginęli ludzie, a w czasie rzeczywistym gdzieś na świecie ktoś robił o tym spektakl. Ale dziś mamy inny świat. Inną wojnę. Inne możliwości reagowania. Inną wiedzę – wszystko jest inne, niż w czasach II wojny światowej. Ale! Poza śmiercią i cierpieniem, bo one wciąż są takie same. To spektakl do długiego myślenia o nim. I, być może, codziennie nowego i świe
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr
Czytaj więcej