Najpełniejszy i najpiękniejszy bazar świata

Są spektakle zachwycające pomysłem, poruszanymi tematami, perfekcją wykonania. I są takie, które nie tylko treścią oraz formą zapadają w serca, bo ich twórcy ogrzewają widzom serca. I takim spektaklem jest najnowsza premiera na Scenie Restauracja we wrocławskim Teatrze Muzycznym Capitol. Co to jest za wspaniały „ON (BAZ)AIR”!
Do przeżycia niezwykłych chwil nie jest wcale potrzebny bazar egzotyczny. Wystarczy ten nasz, zwyczajny, z białym serem, rzodkiewką, naleśnikami, zegarkami, stertą plastikowych pojemników i różami. Tu naprawdę można złapać oddech. Wszystko aż kipi życiem.
Opowieści bazarkowe prezentuje Rafał Derkacz, debiutujący formą monodramu. Jest świetny, to debiut, którego nie da się zapomnieć. Aktor chwyta za serce prawdziwością emocji i z serca opowiadanych ludzkich spraw. Oglądając bazarowe życie wzruszamy się, serdecznie śmiejemy i martwimy o przyszłość użytkowników bazaru z każdej strony lad/stoisk/dywaników. Nieduża z natury forma monodramu w rękach twórców tego przedstawienia mieści cały kosmos emocji i prawdy o świecie.
Serdeczność i życzliwość wygląda z każdego wypowiedzianego słowa i z każdej zaśpiewanej piosenki. A trochę tych piosenek jest, obrazujących współczesną egzystencję.
Pięknie zaaranżował je Franciszek Dziubek. Rafał Derkacz śpiewa bardzo dobrze i jest to śpiewanie zwyczajne, (właściwie zwyczajnie dobre!), jak cały bazar. Śpiewa wyjątkowo pięknym głosem. „Niech żyje bal” z repertuaru Maryli Rodowicz wprowadza nas w sentymentalny nastrój, ale wśród piosenek są też zupełnie nowe, wśród nich „Polskie tango” Taco Hemingway’a.
Oczywiście bazar nie jest rajem. Trzeba uważać na portfel, zwykle przecież cienki. Ale czy rajem są nowoczesne galerie handlowe? Raczej nie. Za to na bazarze można znaleźć prawdziwe skarby. Także te opowiadane. Rafał Derkacz wciela się w różne postaci, wśród nich w panią opowiadającą zabawnie o swoich mężach. Serwuje smakołyki, własnoręcznie je przygotowując i częstuje nimi publiczność. Jest zakochanym kwiaciarzem, którego troska o drugą osobę zostaje wystawiona na ciężką próbę, a kiedy ukochana osoba umiera, okazuje się, że nie można nic zrobić, bo prawnie dla tej osoby było się nikim.
Wszystkie postacie Rafała Derkacza są barwne, soczyste. Mają wielkie marzenia, ciężko pracują, układają swoje życia między skromnymi stoiskami a miejscami schronienia. Bywają samotnymi osobami, czegoś się boją, coś planują.
Postacie tworzą wspaniały mikrokosmos. Kolorowy, jak one wszystkie, zabawny, cierpiący. Pełny. Jak pełne jest życie, które tak bardzo spokojnie, uważnie, życzliwie i z troską przedstawiają twórcy przedstawienia.
To my? Tak, to my. Pokazani z czułością, bez pogardy. Takie spektakle chcę oglądać zawsze.
Warto też wspomnieć, że autorska para tekstów inspirowała się książką Marty Hożewskiej „Miejsce życzliwe”, poświęconą targowi przy Młynie Sułkowice. Warto po nią sięgnąć.

Małgorzata Matuszewska
Fot. Teatr Muzyczny Capitol
Teatr Muzyczny Capitol, ON (BAZ)AIR. Tekst: Agata Biziuk, Rafał Derkacz. Reżyseria: Agata Biziuk. Aranżacje i muzyka: Franciszek Dziubek. Scenografia: Agata Stanula. Video: Mateusz Zieliński. Choreografia: Bartosz Dopytalski. Kostiumy: Karina Custom. Reżyseria światła: Maciej Iwańczyk. Grafiki: Jakub Idzik. Foto: Marek Zimakiewicz. Premiera 19 grudnia 2025 na Scenie Restauracja.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wstęp do miłości wstępem do śmierci? Nie musi tak być

Obraz
Kochają się i wyruszają w podróż. Na początku nic nie wskazuje na to, że to podróż do śmierci. Poruszająca, bardzo ważna społecznie jest najnowsza premiera Teatru Muzycznego Capitol. „Gry wstępne”, oparte na doskonałym tekście są mocne i wyraziste. Scenariusz został oparty na prawdziwej historii Gabby Petito i jej chłopaka Briana Laundriego, którzy w 2021 roku wyruszyli w wymarzoną podróż po Stanach Zjednoczonych, odwiedzając najpiękniejsze parki narodowe. Dziewczyna dbała o relacje w mediach społecznościowych. I tak pokazywana historia miłości, ze zdjęciami krajobrazów w tle, przyciągała wielu obserwatorów. Czyż nie tak wygląda idealne życie młodych i zakochanych ludzi? Wyglądało, aż blogerka zaginęła, a potem zniknął jej chłopak i wszystko skończyło się tragicznie. W spektaklu Patty (gościnnie występująca Paulina Walendziak – na zdjęciu – jest znakomita, gra z nerwem i przyciąga uwagę) naprawdę stara się, by Brad (Rafał Derkacz jest bardzo dobry), czuł się szczęśliwy. Właściwie jest ...
Czytaj więcej

Szalona wycieczka z Sherlockiem… w iście szalone strony

Obraz
Iskrzy, błyszczy dowcipem, ocieka krwią i bawi najnowsza premiera Teatru Ad Spectatores. Spectatorsi świętują 25. urodziny ze swobodą, nawet pewną nonszalancją, rozmachem i precyzją. Szeptana wieść od pewnego czasu niosła zapowiedź niezwykłej przygody, realizowanej na ćwierćwiecze (25 lat?... nie do uwierzenia!) teatralnej grupy. Spektakl „Sherlock Holmes vs Biały Diabeł” spełnił moją nadzieję na dobry, ciekawy spektakl. I, jak to zwykle u Spectatorsów bywa, nietuzinkowo zrealizowany. Uprzedzam, że nie wszyscy będą zadowoleni – w czasie prezentacji trzeba się sporo nachodzić, jest też jeden wysoki stopień schodów do pokonania. Ale naprawdę warto! Kanwą przedstawienia stały się dzieje. Te prawdziwe – czyli organizacja Wystawy Stulecia w Breslau w 1913 roku, w setną rocznicę rozgromienia wojsk Napoleona pod Lipskiem. I te pochodzące z wyobraźni Sir Arthura Conan Doyle’a. I te z wyobraźni Macieja Masztalskiego oraz jego współpracowników. Jest rok 1913, Breslau gości mnóstwo osób z całego ...
Czytaj więcej

Nikt tak nie uczy tolerancji i współistnienia…

Obraz
… jak Wrocławski Teatr Lalek! „Zła dziewczynka”, najnowsza premiera dla dzieci w wieku 7+, jest po prostu wspaniała. W dodatku (bardzo cennym dodatku!), przedstawienie dla młodych widzów wręcz porywa dorosłych. Koniecznie trzeba je obejrzeć, zachęcam nie tylko osoby, które na co dzień mierzą się w trudnym tematem neuroróżnorodności, ale także wszystkie, dla których ważny jest temat współistnienia we wspólnocie. Nikomu przecież nie trzeba tłumaczyć, że wszyscy w niej żyjemy, a chodzi o to, żeby żyło nam się mądrze, dobrze i wygodnie. Wartości edukacyjnych nie warto prezentować w sposób nadęty, moralizatorski. Nie warto też ich przekolorować, osładzać trudności, bo widzowie przejedzą się nimi, jak cukrową watą. Teatralny duet: Maria Wojtyszko (tekst i dramaturgia) i Jakub Krofta (reżyseria) dobrze znają dzieci i sceniczną materię. We współpracy z rewelacyjnym zespołem powstała perła! Przyznam, że oglądając zdjęcia z prób przed premierą, zniechęciłam się widokiem bardzo odważnych kostiumó...
Czytaj więcej