Koncertowe marzenie NFM

Natalia Klingbajl, menadżerka NFM Filharmonii Wrocławskiej i Giancarlo Guerrero podczas październikowego
spotkania z melomanami
NFM we Wrocławiu nie przestaje grać. Online słuchamy prawdziwych pereł. Kto jeszcze nie słuchał I Symfonii c-moll Brahmsa, niech to zrobi koniecznie!
Zapowiadając wydarzenie online, NFM pisze: „I Symfonia c-moll Johannesa Brahmsa na stałe zagościła w repertuarze orkiestr z całego świata. Kompozytor rozpoczął pisanie dzieła jako trzydziestolatek, jednak z jego ukończeniem zwlekał aż piętnaście lat! Już po prawykonaniu słynny krytyk Eduard Hanslick zaznaczał, że utwór ten jest „jednym z najbardziej oryginalnych i zachwycających w literaturze symfonicznej”. Pisał również, że słuchając I Symfonii, każdy muzyk musi uzmysłowić sobie „duchowe pokrewieństwo Brahmsa z Beethovenem”.
I dzieli się z nami fragmentem pierwszego studyjnego nagrania NFM Filharmonii Wrocławskiej i Giancarla Guerrero, zarejestrowanego w Sali Głównej Narodowego Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu w dniach 20–22 marca 2019 roku.
Wielką przyjemnością jest nie tylko muzyka, ale też słowa maestro Giancarla Guerrero, słuchamy ich, oglądając krótki film. Maestro we Wrocławiu słynie nie tylko z wybitnego prowadzenia wspaniałych koncertów, także ze świetnego kontaktu z publicznością i ciekawych wprowadzeń do koncertów. Posłuchajcie koniecznie. I czy wiecie, że można marzyć o pracy i życiu we Wrocławiu, jeśli się mieszkało na Wyspach Kanaryjskich? Opowiada o tym pierwszy puzonista Eloy Panizo-Padrón.
Reżyseria nagrania, montaż, mastering – Andrzej Sasin, Aleksandra Nagórko (CD Accord)
Program: Johannes Brahms (1833–1897) I Symfonia c-moll op. 68
I Un poco sostenuto – Allegro
Małgorzata Matuszewska
Fot. Sławek Przerwa/NFM

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne
Czytaj więcej

Czy dla Ciebie to jest OK? Nie, nie jest OK

Obraz
Nigdy nie czułam tak piekielnej bezradności, pisząc o teatrze. Z powodu poczucia, że kiedy siedzę na wygodnym krześle i oglądam spektakl, bardzo blisko, w tej wojnie ktoś ginie. Jakuba Skrzywanka – reżysera, Teatr Polski w podziemiu, Wrocławski Teatr Pantomimy z serca podziwiam. Z całego serca! Za to, że odważnie i uważnie, precyzyjnie, nawet gubiąc się po drodze, mierzą się z tym, co najbardziej aktualne. Za to, że mierzą sami siebie i nas z najtrudniejszymi pytaniami w dzisiejszym świecie. Bo po to jest teatr. Oglądając prolog i kolejne rekonstrukcje wydarzeń w Ukrainie, pomyślałam, że to trochę tak, jakby w obozie koncentracyjnym ginęli ludzie, a w czasie rzeczywistym gdzieś na świecie ktoś robił o tym spektakl. Ale dziś mamy inny świat. Inną wojnę. Inne możliwości reagowania. Inną wiedzę – wszystko jest inne, niż w czasach II wojny światowej. Ale! Poza śmiercią i cierpieniem, bo one wciąż są takie same. To spektakl do długiego myślenia o nim. I, być może, codziennie nowego i świe
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr
Czytaj więcej