Koncertowe marzenie NFM

Natalia Klingbajl, menadżerka NFM Filharmonii Wrocławskiej i Giancarlo Guerrero podczas październikowego
spotkania z melomanami
NFM we Wrocławiu nie przestaje grać. Online słuchamy prawdziwych pereł. Kto jeszcze nie słuchał I Symfonii c-moll Brahmsa, niech to zrobi koniecznie!
Zapowiadając wydarzenie online, NFM pisze: „I Symfonia c-moll Johannesa Brahmsa na stałe zagościła w repertuarze orkiestr z całego świata. Kompozytor rozpoczął pisanie dzieła jako trzydziestolatek, jednak z jego ukończeniem zwlekał aż piętnaście lat! Już po prawykonaniu słynny krytyk Eduard Hanslick zaznaczał, że utwór ten jest „jednym z najbardziej oryginalnych i zachwycających w literaturze symfonicznej”. Pisał również, że słuchając I Symfonii, każdy muzyk musi uzmysłowić sobie „duchowe pokrewieństwo Brahmsa z Beethovenem”.
I dzieli się z nami fragmentem pierwszego studyjnego nagrania NFM Filharmonii Wrocławskiej i Giancarla Guerrero, zarejestrowanego w Sali Głównej Narodowego Forum Muzyki im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu w dniach 20–22 marca 2019 roku.
Wielką przyjemnością jest nie tylko muzyka, ale też słowa maestro Giancarla Guerrero, słuchamy ich, oglądając krótki film. Maestro we Wrocławiu słynie nie tylko z wybitnego prowadzenia wspaniałych koncertów, także ze świetnego kontaktu z publicznością i ciekawych wprowadzeń do koncertów. Posłuchajcie koniecznie. I czy wiecie, że można marzyć o pracy i życiu we Wrocławiu, jeśli się mieszkało na Wyspach Kanaryjskich? Opowiada o tym pierwszy puzonista Eloy Panizo-Padrón.
Reżyseria nagrania, montaż, mastering – Andrzej Sasin, Aleksandra Nagórko (CD Accord)
Program: Johannes Brahms (1833–1897) I Symfonia c-moll op. 68
I Un poco sostenuto – Allegro
Małgorzata Matuszewska
Fot. Sławek Przerwa/NFM

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

44. Przegląd Piosenki Aktorskiej: od zachwytów po owacje

Obraz
Śmiech, lęk i ból, refleksje o życiu, śmierci, miłości i innych najważniejszych sprawach – tegoroczny PPA był przeglądem naszego życia. A właściwie oglądem, oczywiście z perspektywy aktorskiej piosenki i jej interpretacji. Udanym! Dodam, że od kilku dni po mieście jeździ tramwaj im. Romana Kołakowskiego. Oczywiście, nie mogłam obejrzeć wszystkich koncertów, spektakli i być na wszystkich wydarzeniach. Większość była doskonała. Wyjątkowy konkurs Sercem PPA jest Konkurs Aktorskiej Interpretacji Piosenki. W tym roku naprawdę podziwialiśmy wszystkich dwadzieścioro artystów, którzy dostali się do drugiego etapu KAIP. Nikt nie zawiódł oczekiwań, a wybór laureatów spośród finałowej dziesiątki musiał być dla wszystkich jurorów wyzwaniem. Oglądaliśmy i słuchaliśmy wyrazistych osobowości, interpretujących piosenki i rzeczywistość, z ogromnym talentem i w wypracowanych formach. Nic dziwnego, że Tukana Dziennikarzy zdobyła migająca Dominika Kozłowska, której interpretacja była doskonała. Nic dziwne...
Czytaj więcej

Gala 44. Przeglądu Piosenki Aktorskiej: Kto będzie krzyczał, jeśli nie artyści?

Obraz
Gala trochę za bardzo publicystyczna? Nie, bo kto, jeśli nie artyści, zauważa codziennie, nie tylko przy okazji wyborów, bolączki naszego świata? Jakub Skrzywanek nie pozwolił na wyłącznie lekką rozrywkę, kazał nam myśleć o czasie, w którym żyjemy i o sprawach, które bolą nie tylko wrocławian. Bardzo społeczna gala, poruszająca i tkwiąca w widzu, niczym cierń. Ale trochę uśmiechu też wywołuje. Pięknie się zaczyna, bo obrazem zaangażowanej Agnieszki – reżyserki/aktywistki, przypominającej tę z filmów Andrzeja Wajdy. Postać precyzyjnie wykreowała Anna Ilczuk, grająca razem z innymi aktorami warszawskiego Teatru Powszechnego. Agnieszka przygląda się światu i usiłuje nie poddać komercji, czyhającej na artystów. Przypominamy sobie (wciąż niedokończoną, bo sprawa toczy się w europejskich machinach), historię rumuńskich Romów i ich koczowiska przy ulicy Paprotnej, Romów szukających po prostu kawałka miejsca do życia i mieszkania. O konstytucyjnym prawie do mieszkania (rozumianym nieco kontr...
Czytaj więcej

Mistrzostwo na dwie bure postaci i nienarzucający się głos

Obraz
Jak w teatrze dla najmłodszych realizować lub choćby zbliżyć się do bardzo poważnej koncepcji Jerzego Grotowskiego „ku teatrowi ubogiemu”? Bardzo pięknie zrobili to twórcy przedstawienia „Kulawa Kaczka i ślepa Kura”, przeznaczonego dla dzieci w wieku 5+. Trudno wymagać, żeby – jak wymaga tego koncepcja – nie było podziału na przestrzenie: sceniczną i widownię, ale Scena Kameralna została rzeczywiście pozbawiona wszystkiego, co zbędne. Twórcy słusznie zdali się na własną kreatywność i pracę oraz na wyobraźnię dzieci. Ta ostatnia nie ma przecież granic, nie potrzebuje nieskończonej ilości pozłoty, jaskrawych kolorów, setek rekwizytów, tylko twórczego wsparcia dorosłych. Oczywiście, nie mam nic przeciwko wielkim i barwnym przedstawieniom, ale bardzo cenię te małe i bure. Bo w burości kryje się wiele szczegółów i barw. Na scenie przyciągają uwagę: kulawa Kaczka (Marta Kwiek), ślepa Kura (Anna Makowska-Kowalczyk) i pozbawione zbędnych ozdobników drzewo. Kaczki i Kury nie odziano w pióra, t...
Czytaj więcej